Przypowieść o rysunku

- Narysujmy coś - zaproponował starszy brat.

- Dobźe... ale cio? - odpowiedziała pytaniem jego młodsza siostra.

- A co tylko chcesz... może świat?

- Tak! To dobly pomysł. Tu będzie ziemia. Hmmm co dalej blacisku?

- Słońce?

- Uśmiechnięte słonko! Jest! A teraz cio?

- Może jakieś drzewa?

- Tak! Duzio dizew i kse... krzse...

- Krzewów?

- No wlaśnie. I owoce na dziewach. I tawe. Koniecznie tlawe.

- Piękny rysunek... co dalej?

- Jak to cio? Moze.

- Morze? A potem?

- Lyby, i ptaki i koniki, i zwiezątka!

- Super. To chyba już skończone.

- Nie. telaz cas na ludzi i...

- I?

- I nas.

- Nas? A co wtedy będzie? Staniemy się częścią rysunku. To znaczy że nas tu zabraknie?

- Nie - uśmiechnęła się.

- Nie? Przecież nie możemy być jednocześnie w dwóch miejscach.

- Moziemy. To nas rysunek. Moziemy być jego częścią. Kledkami mozemy sie nalysować. Jak wsysko.

- I możemy być jednocześnie tu, jako twórcy, i tam jako zwykły rysunek?

- Tak. Tak jak pan Bóg!

- Pan Bóg?

- On naś nalysowal. A potem nalysowal tez siebie.

- ...

Pozdrawiam wszystkich czytelników mojego bloga.